เสียง : ไทย

6.5

หลังจากที่ บิลลี มัวร์ (รับบทโดย โจ โคล) ถูกจำคุกในข้อหาลักทรัพย์ ณ​ เรือนจำคลองเปรมแล้ว สิ่งแรกที่เรื่องนี้พาเราไปรู้สึกพร้อมกับบิลลีที่เพิ่งก้าวขาเข้าห้องตั้งแต่ครั้งแรกเลยคือ ‘การเป็นคนนอก’ ภายในคุก โดยส่วนนี้หนังพยายามอธิบายผ่านสัญลักษณ์ (Symbolic) ทั้งหลายที่ดูเป็นภาษาภาพยนตร์เอามาก ทั้งการที่บิลลีพูดภาษาไทยไม่ได้จึงถูกกลั่นแกล้ง เนื้อตัวขาวสะอาดปราศจากรอยสักใดๆ รวมไปถึงความเป็น ‘เด็กใหม่’ ที่พร้อมจะถูกรุ่นพี่ในคุกต่างโขกสับรับน้องกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งในช่วงนี้หนังก็ถ่ายทอดความรู้สึกอันแสนจะอึดอัดของบิลลีที่ดันทำงานกับผู้ชมแบบเราเข้าอย่างจัง ถึงความรู้สึกที่ต้องมาอยู่ในระบบที่ดูเหมือนว่าไม่มีความหวังสักน้อยนิดที่จะรอดพ้นไปได้ในแต่ละวัน มันสิ้นหวังจนไม่สามารถคิดต่อได้เลยว่าถ้าเราต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นจริง เราคงรู้สึกไม่ต่างอะไรกับการ ‘ตกนรกทั้งเป็น’ ในประเทศไทยเช่นเดียวกันกับบิลลี

แต่ความกลมกล่อมของเรื่องที่น่าสนใจสำหรับเราคือการได้เห็นพัฒนาการของบิลลีที่ยังกัดฟันและดิ้นรนในสังคมคนคุกนี้ด้วยการหาพรรคหาพวก เริ่มรู้จักระบบส่วยที่ใช้ในการต่อรอง รวมไปถึงยาเสพติดที่เป็นเหมือนเครื่องมือช่วยหาเพื่อนที่ดีสำหรับคนคุกในนั้น ซึ่งถึงตรงนี้หนังพาอารมณ์ของเราให้รู้สึกสนุกไปกับวิธีการเอาตัวรอดของคนนอกที่พยายามปรับตัวและกลมกลืนไปกับสังคมคนคุก ว่าสุดท้ายแล้วมันจะได้ไปสักกี่น้ำ

ในส่วนนี้นอกจากจะอาศัยการแสดงของ โจ โคล ถ่ายทอดภาวะอันดิ้นรนผ่านใบหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาของบิลลีแล้วนั้น สิ่งที่เราชื่นชมเป็นอย่างมากคือการสร้างบรรยากาศของสังคมข้างในคุกได้อย่างเอาจริงเอาจังกันถึงที่สุด นี่อาจจะเป็นข้อดีเป็นอย่างมากที่ซูแวร์เลือกนักแสดงที่เคยติดคุกจริงอย่าง เก่ง ลายพราง และคนอื่นๆในเรื่องอีกหลายคน มาร่วมฉาก เพราะนอกจากจะได้การแสดงอันเป็นธรรมชาติแล้ว บรรยากาศอันสมจริงเหล่านี้จะคอยกระตุ้นความน่ากลัวของชีวิตหลังลูกกรงได้อยู่เป็นระยะ